Φαεινές Ιδέες

Έτσι ξαφνικά....

 απ' τη μια στιγμή στην άλλη πλημμύρισε το σπίτι άρωμα νυχτολούλουδου.
Παραμόνευε να κρυφτεί  κι η τελευταία αχτίδα ήλιου και να πέσει το σκοτάδι πριν αποφασίσει να ανοίξει την...ψυχή του.

Χρόνια το παρατηρώ και μπορώ να πω με σιγουριά πως προτιμά τις σκοτεινές ώρες να ελευθερώνει το μεθυστικό του άρωμα.

Ίσως φυλάγεται απ' το κακό το μάτι!

Ξέρεις τι είναι το κακό το μάτι; Γάϊδαρο σκάει μου λεγε η μητέρα μου.

Κάποτε το ρώτησα να μου πει γιατί σκορπά το άρωμά του τη νύχτα, και σοβαρό σοβαρό  μου είπε:

-Θυμήσου πως με λένε.
-Νυχτολούλουδο σε λένε, απάντησα.

Και κείνο χαμογέλασε και σκόρπισε ένα μεγάλο σύννεφο απ' τη μοναδική ευωδιά του.

Και μεθυσμένη απ' το άρωμα και τις αναμνήσεις μου' ρθε μια ιδέα. Ασαφής και μεγαλοπρεπής.

Αιθέριο έλαιο νυχτολούλουδο.

Πραγματικό. Μπεσσαλίδικο, όχι της αγοράς. Λίγο, έστω μια σταγόνα. Άντε τρεις.

Είναι δύσκολο μου είπαν.

Δύσκολο φάνταζε και κάποτε να φτάσουν στο φεγγάρι. Αλλά έφτασαν.

υ.γ
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ανθίζει τη νύχτα. Και δεν είναι το μόνο που δεν κατάλαβα.